Ang Puso ni Tariks

Si Tariks (pag pinalawig ay mas kilala bilang Archaeopteryx) ang panginoon sa Avianca, isang lupain sa gawing katimugan, may ilang kilometro mula sa Salapudin. Sya ang sinasamba sa lupaing pinagkapadparan ko matapos ang Salapudin. Napadaan din ako sa maliit ng kastilyo ni Jadis pero ibang kwento na ‘yun. Sa Avianca, hindi tulad sa Salapudin isa akong operator, manipulador at kung anupamang gusto nyong itawag.

Sa Timog, ang Avianca ay pangunahin sa pangkalawakang pakikipag-ugnayan sa mga usaping may kinalaman sa pagpapayabong ng kakayahan ng mga kaharian sa katimugan. Tutol ang inang kaharian sa gawaing ito. Anya, mababang uri ng gawain, gawaing walang kinalaman sa mga tunay na suliranin, at gawaing labas sa tunay na kaluluwa ng kanilang uri. In short and in many ways, illegitimate ang lupaing ito. Kaya naman may bulung-bulungan na si Tariks ay nagtatayo ng sarili nyang kaharian. Ang opinion ko? Fuwede, fusivle... pero keber.

Ihihilera ko si Tariks bilang isa sa mga pinaka-nakakabwisit na panginoong nakilala ko, pero ipipila ko rin sya bilang isa sa mga kahanga-hanga. For the sake of fairness, uunahin ko na ang katangian nya.

Matalino si Tariks. Ito na marahil ang pinaka-ugat ng kanyang pagiging cold and heartless. Pinaghaharian nya ang isang mataas na usapin na hindi pinapatulan ng ibang panginoon – ang magandang mukha ng imperyalismo. Sa usaping ito, hindi naman maitatatwa na adelentado ang Avianca, pero tingin ko hindi pa dahil sa Avianca mismo kundi dahil kay Tariks. Ika nga, ang ibang panginoon ay naglalakad pa lang, pero si Tariks lumilipad na! Mahirap intindihan ang bwakangbitch na usaping ito, nosebleed pramis!

Alam ng lahat, sampu ng kalawakan na matalino si Tariks pero ang awit nga – where is your heart? Inevitable na magkaron kami ng bonding moments, dahil sa tutuo lang sa Avianca sa kanya lang ako may panangutan. Sa isang pagkakataoon sabi nya kaya daw sya “effective” (feeling nya ‘to) ay dahil hindi sya emo sa mga sinasakupan nya. I don’t agree (though I don't argue) dahil pag di nya type ang tao obvious naman na pinag-iinitan nya. Sabi nga ni Kiel napansin nyang kinagigiliwan ni Tariks ang mga may hitsura. Gayunpaman, ang emo nya kuning, ayon sa kanya, ay kapag labas na sa tamang prinsipyo ang usapin. Ang paniwala nya, ang gawain nya ay isang porma din ng pakikipagsapalaran sa tunggalian ng uri. Sa paglilinaw ng magulong lohikang ito, masasabing isa syang walking contradiction.

Tulad ng maraming panginoon na nakilala ko, hindi madali para kay Tariks ang magpaubaya ng kapangyarihan. Hangga’t maari, gusto nyang siya lang ang nakapangingibabaw, mula sa pinakamalalaki hanggang sa pinakamaliliit na isyu. Dahilan ito kung kaya't hagya nang huminga at lumago ang mga nilalang sa Avianca. Nanunuyot ang lupa, nangangamatay ang mga bulaklak, at nagsisilisan ang mga paru-paro. Ang tanging naiiwan ay ang mga damong kusang tumutubo sa anumang sulok na hagyang nahahanginan at nababasa.

May ilang bisita ng Avianca ang chumichika na ang panginoong ito sa katotohanan ay may pusong mamon.

Kaarawan ni Tariks ngayon. Matapos ang maraming taon ng kanyang pakikibaka, ang tunay na pagkatao ni Tariks ay nakabaon pa rin.

Alon

May oras pa. Pupunta ako sa buhanginan at hahanap ako ng mapupwestuhan. Kahit isa lang, makapagsulat lang ako ng something sa lugar na ito. ‘Yan. Okey na ‘ko dito. Sarap ng may BB talaga. Who needs a laptop?

Hm... La di dai di dai... Mmm... Syet. Ano ba yan wala naman akong maisip. Nakakaantok ang alon. Tingala. Lentek, anong isusulat ko – ‘tong korteng isdang ulap? Hmmm.... ang saya ng tugtog. Sarap sayawan talaga ng Latin music- ang landi, napaka-dynamic ng indak. Baka naman nami-miss ko lang kasing sumayaw talaga. Haay, I really need to find myself a dance partner. Mukhang retired na sa pagsayaw ang fave partner ko.

Ano ba naman ‘tong mga ‘to. Hanggang dito trabaho pa rin ang iniisip. O well, kundi ako nagresign malamang mas malalala ako sa kanila ngayon.

Teka, hindi ako nagresign. Hindi na ‘ko nagrenew ng kontrata, ‘yun ‘yon. Tinapos ko naman ang kasunduan- isang taon. Mantakin mo, naka-isang taon din ako. I should congratulate myself, tap myself on the shoulder- ang galing ko, ang tyaga ko, at higit sa lahat sabi ko nung December hindi ko na kaya pero kinaya ko pa with almoranas, ulcers, dandruff and all 13 lbs. of pure fat. Ganda.

Masaya ako. Nung una, I was thinking baka madugo ang pag-alis ko. It’s a good thing I took the time to really think hard kung bakit ba ako aalis, kelan, at paano. Pero ngayon, I think it’s perfect. Nothing can be more perfect than knowing that the moment has arrived.

Ang gulo gulo naman talaga nung una. At habang tumatagal humihirap, hanggang pakiramdam ko nakalibing na ako. OA naman. Siguro nalulunod lang. Five months ago parang ayoko ring umayaw; gusto kong tapusin hanggang project end, gusto kong subukan kung in the end I will belong, ayokong mang-iwan. In fact, inisip ko pang mag-nego ng mataas na rate. As if it can compensate sa pagod, inis at pent up stress na nararamdaman ko. Obviously sa umpisa pa lang mali ang tantya kong workload, masyadong mura ang pagbenta ko ng serbisyo ko, at hindi ko nai-account ang possibility that I have to work in an environment na zero systems. Baka rin akala ko talaga nung una papalpak ako ng bonggang bongga so safe na mas mababa ang presyo ko para at least walang sumbatan. E pero kinaya ko naman. Ang chaka naman kasi ng choices- walang ibang gagawa, hindi ko kayang amining hindi ko kaya, at ayokong mapahiya si friend. Magaling ako. Period. (At higit sa lahat sobrang yabang, I simply have to deliver at all costs. Ayan tuloy.)

Kung may malungkot (oo nga may malungkot) eto na ‘yun- na posibleng may mga friendship na nagbago ang hugis. Sana hindi. Pero baka naman hindi yung friendship, yung pagkakakilala lang namin sa isa’t isa, yung pagkakakilala ko sa sarili ko, yung value na binibigay ko sa kanila and vice versa, whatever and whichever.

Well, give or take and given the facts, in a few months time the friendships will change. We have all evolved, or we have seen each other in a different light. Ang sad. Mixed feelings ako. Ang difficult to see it as natural or nothing more than human from the perspective of someone who can understand human behaviour.

It’s too messy. Working with friends is just too messy. Minsan parang gusto kong sabihin sa sarili ko: What was I thinking? Why did I take these risks? I knew that things don’t happen the same way twice. I knew I can only help to a certain limit. I knew I can be too affected by my friends’ emo states. I knew that it seldom shows when I’m overburdened and I have a hard time asking for help. Haay...

What’s done is done. They will move on or move forward. As for me, iniisip ko pa anong susunod na extra challenge ko. Mag-rowing kaya ako? Mag pole dancing kaya? Mag-aral kaya ako ng byolin? I can spend time rediscovering myself anew. Try ko na lang ‘wag malungkot. Kung mag-isa ako e di ganun.

I took these risks because I wanted to believe the relationships I built over the years are strong enough. And I believe it to be so. If they are not, then I have to be strong enough to try building new ones... again.

{18 May 2010 around 7PM, La Luz Beach)